de rubriek Waterman m/v

WATERMAN M/V

ROB KLAASSEN OVER WEDSTRIJDZEILEN, WONEN EN WENDINGEN

Tekst Gonneke Bonting

Naam: Rob Klaassen (68)

Werk: werktuigbouwkundige en Certificaat van Onderzoek-expert, tot voor kort bij eigen bedrijf Akwadrant Scheepstechnieken, en vrijwilliger voor de Landelijke Vereniging tot Behoud van het Historisch Bedrijfsvaartuig  

Schip: Barkas 1350 met de naam Wending

Woont met: Jacqueline (65)

Water: IJssel

PAPLEPEL‘Zeilen, varen en klussen aan schepen is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader werkte op een mbo-school en bouwde met zijn leerlingen een stalen zeiljacht. Alle vakanties en weekenden zeilden we ermee. ‘s Zondagsavonds kwamen we thuis. Op maandag vroeg ik alweer hoeveel dagen het nog zou duren voor we weer gingen. Helemaal nadat mijn vader een piraatje voor ons had gebouwd toen ik zes was.’ ZEILWEDSTRIJDEN ‘Met mijn broer en later alleen zeilde ik fanatiek wedstrijden. Eerst in een Jet 14, later in een Europe. Zeilen was de enige sport die ik toen beoefende. Dat je door de wind vooruitgaat, is geweldig.’ JACQUELINE‘Ze had nog nooit gezeild, dus dat was spannend. Ik leende het stalen kajuitzeiljacht dat mijn broer voor zichzelf had gebouwd en toen er weinig wind was, gingen we zeilen. Daarna met steeds meer wind, ze bleef het leuk vinden. We kochten een oude, lekke Kolibri en gingen ermee op vakantie.’ BOUWPAKKET ‘Daarna bouwden we er zelf een van een bouwpakket. Een paar jaar zeilden we veel op het IJsselmeer, de Wadden en in Zeeland. In 1981 verkochten we de Kolibri en kochten een Etap 21. We hadden destijds een huis met een tuin in Culemborg.’ROTTERDAMSE HAVEN ‘Een tuin bleek niet goed te combineren met veel varen. Bovendien zijn we beiden verknocht aan de bruine vloot. Daarom kochten we een casco van een klipper van 24 meter, in slechte staat. Dat knapten we op terwijl we erop woonden in de Oude Haven in Rotterdam. De bewoners van die haven hielpen elkaar en gaven adviezen. Het was echt een geweldige tijd.’ IJSSELMEER ‘Behalve een lange vakantie die we hielden op de Oostzee, zeilden we met de klipper jarenlang veel op het IJsselmeer en de Waddenzee. Omdat het IJsselmeer ons zo goed beviel, zochten we er werk in de buurt.’ KAMPEN ‘We meerden af aan de Koggewerf in Kampen. Dat had nogal wat voeten in aarde. Eigenaar Rijkswaterstaat vond het goed dat we er bleven liggen. De gemeente niet, maar die had er geen zeggenschap over. Omdat de gemeente ook Jacquelines werkgever was, betaalden zij in de vorm van verhuiskosten wel voor onder meer onze loopplanken.’  KINDEREN ‘Onze dochter Nine was vier en Jacqueline was zwanger zoon Bas, toen we de klipper verkochten. Terwijl potentiële kopers en kraambezoek elkaar afwisselden, kochten we een luxemotor uit de vaart en betrokken de roef terwijl ik het ruim verbouwde.’ PARIJS ‘In augustus 2000 voeren we door België en Frankrijk naar de Middellandse Zee om een jaar later weer terug te komen. Dat was iets wat we al heel lang graag wilden. Toen er weinig wind stond, zijn we zelfs een stukje de Middellandse Zee op gevaren en in mei woonden we even met ons schip in Parijs. Ook voor de kinderen, toen acht en twaalf, was dat een bijzondere ervaring.’ WERK ‘Ik was huisman en scheepsklusser, tot een school in Wijhe me smeekte natuurkunde te komen geven. Er was een schreeuwend tekort aan vakdocenten. Toen heb ik een poos voor de klas gestaan, maar eigenlijk had ik daar helemaal geen tijd voor. Vanaf 2005 gaf ik met mijn eigen bedrijf, Akwadrant Scheepstechniek, technisch advies. Ik werkte ook uitvoerend. En vanaf 2014 keurde en certificeerde ik grote pleziervaartuigen, het CvO (Certificaat van Onderzoek).’ WAL ‘Niet alleen werken, ook wonen gaf dilemma’s. Een boot om mee te zeilen heeft heel andere eigenschappen dat één om op te wonen. Om toch fijn te kunnen zeilen, hebben we elf jaar aan de wal gewoond.’ DUITSLAND ‘Nu leg ik de laatste hand aan onze volgende wending: geen bruine-vlootschip en zelfs geen zeilschip, maar een motorboot. Een Barkas, met een zeilende bijboot. Binnenkort varen we een aantal maanden door Duitsland en als we weer terugkomen, meren we af in de buurt van onze kinderen en kleinkinderen.’

[Gepubliceerd in VLOT]